<<<<Leyla isteyen kişi Mecnun olmalı;
Kendisinden de, dünyasından da geçmeli.
Sevenlerin sofrasına çağrılınca
Ben körüm, ben dilsizim demeli.>>>>
Ömer Hayyam'ı ve içinde yaşadığı İslamiyeti anlamakla geçen bir süreç oldu benim için bu kitabı okumak. Her zaman ortak kurallar olsa da ortak isimlerde buluşsak da farklı dinlere inandığımızı düşünüyorum. O kadar açık kapı gidilecek o kadar farklı yol var ki dinlerin içinde. Kişi ister istemez kendine özgü bir din yaşama şekli oluşturuyor.
Hayyam'ın da yolu, İslamı apayrı. Ben biraz divan edebiyatı biraz tasavvuf bilgimle ancak anlayabildiğim, aklımın erdiği kadar anladım onu. Fakat bu konularda bilgisi kısıtlı olan biri için şiirlerdeki anlamlar çok farklı yerlere çekilebilir. "Sarhoş, eğlence düşkünü, meyhaneden çıkmayan biri" bu tanımlar böyle uzar gider. Fakat onların şarap dedikleri zikir, sevgili dedikleri Allah, meyhane dedikleri dergah...
Devrinin bir dahisi olarak onu anlamanın kolay olacağını beklemiyordum fakat bazı dörtlüklerde öyle şeyler yazmış ki neden yazdığını çözmek çok güç. İnce ayarlar vermiş, bazılarında Allaha bile. Onun tam bir hiciv ustası olduğunu söylesek yanlış olmaz sanırım. Fakat Allaha neden kafa tuttuğunu çözemedim doğrusu. Şiirlerinin anlamını çözdüğümde en azında çözmeye çalıştığımda bazılarının anlamını kavrar gibi oldum. İşte o zaman gözümde parlayan ışığa, yüzümde oluşan tebbesüme engel olamadım.
Ömer Hayyam aynı edebiyat akımı altında eser veren diğer şairler gibi aşk, şarap ve sevgili konularını fazlaca işlemiştir şiirlerinde. Bilhassa şarap konusunun üzerinde o kadar çok durmuştur ki her üç şiirinden ikisinde mutlaka "şarap, meyhane, saki, kadeh" kelimelerinin geçtiğini görürsünüz. Bir de
