Durgun ve İşsiz
Orhan DuruDurgun ve İşsiz Gönderileri
Durgun ve İşsiz kitaplarını, Durgun ve İşsiz sözleri ve alıntılarını, Durgun ve İşsiz yazarlarını, Durgun ve İşsiz yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Ama olsun gene de bu zenginlik ve ihtişam hoşuna gidiyor insanın ve özellikle benim. Ve bir hoş oluyorum sonuçta.
Demek ki çok zengin olmak istiyorum. Belki düşlerime de giriyor bu durum. Belki çok bencilim.
Kimse kedilere kendi sözünü geçiremez. Bildiklerini okurlar. En iyisi oluruna bırakmalı.
Kimse kedi sevme sanatını bilmiyor. Oysa kediler çok narin ve ince, kırılabilir yaratıklar ... Yüksekten düşse bile bir şey olmayacağı kanısı yaygın. Oysa yüksekten düşüp de canından olan çok kedi var. Bunları anlatmak güç. Kedilerin ince yapılı olduğunu unutmamak gerekiyor. Bu durumda mıncıklanırsa çok canı yanıyor onların.
Kedileri çok seviyor ve kedisinden aynlamıyor Vahap Bey ... Evin içinde evcil olarak soylu bir biçimde kedisi ile yaşıyor. Dişi bir kedi bu. Moğol yüzlü, bumu basık, bol tüylü, boz renkli bir kedi. Dişi olması nedeniyle daha çok erkekleri seviyor ve onlara yanaşıyor.
Belki de koku alıyor. Buna karşılık evi temizlemeye gelen kadını hiç sevmiyor.
Ben karanlıkta ya da alacakaranlıkta yürüyorum. Oraya buraya takılıyorum, tökezliyorum. Göz gözü görmüyor. Sokak lambaları solgun ve bitkin.
Kent yıkılıyor ve yavaş yavaş kendi içine kapanıp çürüyor.
Ayten ile karşılaşıyorum. Birlikte yürüyoruz. Yüzü asık. Belli ki keyfi yerinde değil. "Bu yağışlar başladığından bu yana stres içindeyim. Bunalımdan kurtulamıyorum. Bu rutubetli ortama dayanamıyorum. Böyle berbat bir iklim yaşamadım" diyor. Yatıştırmaya çalıyorum ama başaramıyorum.
Zaten hep kimlik sorunu ile karşı karşıyayız, kimliğimizi bulamadık, bir de vatandaşlık numaramızı ya da kimliğimizin üzerindeki kalabalık numara yığınını yitirirsek ne yapardık? Tanrım sen bizi koru.
Para bekliyorum bir türlü gelmiyor. Nasıl sıkılıyorum! Olamaz bu.
Para bekliyorum. İnsan, kadın bekleyebilir de para bekleyemez.
Oysa ben para bekliyorum. Para bu, tıpış tıpış gelmiyor. Paranın ne kadar önemli olduğunu, insan ancak olmayınca anlıyor. Karamsar oluyorum. Hemen kararıyorum.
Derin bir soluk alıp duvara yaslanıyor. Atlattığı büyük tehlikeden şimdilik kurtulmuş bulunuyor. Gelecekte ne olur? Onu bilmiyoruz.
Son iki yıldır yeryüzü iklimi değişiyor gibi. Her yerde fırtınalar, tayfunlar patlak veriyor, seller evleri, arabaları sürükleyip götürüyor, köprüleri yıkıyor. İnsanlar doğal güçler karşısında tutunamayıp yok oluyor. Kısacası doğa kendini gösterdi iyice. Bunlara depremleri de katabiliriz.
Yeni bir çağdayız: "SARS Çağı". Deprem ülkesi olarak hep sarsılıp duruyoruz ama "SARS" başka bir görüntü sergiliyor önümüzde.
Bu nedenle "sarsma", "sarsılma" ve "dalgalandırma" diyerek eski günleri de anımsıyoruz bir ölçüde. Kısacası hiç kıpırdamadan durmak gerekiyor. Yüksek dozda ilaçlar içiriyordu hastalara. Şimdi bu hastalık "atipik zatürree" olduğuna göre bir anlamda ne olduğunu anlamamız güç oluyor.
Şimdi savaş bitti. İşin garibi bu savaşı çıkaranlar sorumlu tuttukları bu kişilerden birini bile bulamadılar. Varlığını öne sürdükleri kitle imha silahları da buhar oldu. Hiç kimse çıkıp bunları lukata edemiyor.
'Şükrediverin ne olacak sanki!..'
Yapacak bir şey yok. Kendimizi kurtarmaya çalışıyoruz. Karnımız açlıktan gurulduyor. Eskiden pek bilmezdik açlık gurultusunu.
"Nasıl olsa karnımızı doyururuz bir yolunu bulup" derdik.