Nihayetinde aynı ananın çocuğuyuz hepimiz. Ne toprak, ne ağaç ne de kuşlar hariç bundan. Biz bizeyiz maalesef. Zira umurunda bile değiliz dünyanın. Biz varız diye var olmadı o. Onun yolu başka. Kendi çilesi bitene kadar ağır ağır dönecek bu elemge.
Hava kararıp da gece oluncaya dek, sema eden binlerce parlak yıldızı göremiyor insanoğlu. Koskoca evrende tek başına olduğuna inanıyor tüm gün. Telaşı sırf bundan.
Halbuki kadın dediğin güçlü olmalı. Kadın dediğin ayakları yere basmasa da yerde bir şey bulup ona tutunmalı. Kendini kimsenin kollarına bırakmamalı kadın dediğin. Yardım istememeli yeryüzünde kalmak için. Yalvarmamalı.
Eksik kalacağım binlerce şeyi hatırlıyorum. Dünyanın dört bir yanı, hiç gidemeyeceğim, asla göremeyeceğim yerlerle dolu. Milyarlarca insan var üstünde. Hiç tanışamayacağım, asla konuşamayacağım insanları var.