Livaneli'nin, arkadaşı Elia Kazan'ı anlattığı bu güzel anı kitabını bir ay kadar önce okumuş ve çok etkilenmiştim. Elia Kazan'ın annesinin yurduna gitme arzusunu, heyecanını her sayfada daha çok hissederek, bu hikayenin sonunu okuyabilmek için epey sabırsızlandım. Kitabı bitirip kapağını kapattığım vakit ise büyük bir hüzün duydum... Bazı sorulara cevap aramaya uğraştım. Neden bu kadar hoyratız mesela? Neden hiçbir anıya, kültürel mirasa yeteri kadar değer veremiyoruz? Keşke Elia Kazan, annesine dair anılara, yolculuğu boyunca hayal ettiğim gibi kavuşmuş olabilseydi... Zülfü Livaneli bize, yine çok güzel bir dille, bambaşka bir dünyanın penceresinden bakmayı sağlamış. Mutlaka okuyun derim.
