Emre ile Emmare
Emre BilgiçSözler ve Alıntılar
Tam bir uyuşukluk hali yaşadığınız anlar var mıdır? Yorgunluk değil. Kolunuzu kaldıracak haliniz olmaması, ama zaten kolunuzu kaldırmak da istemediğiniz zamanlar... Hiçbir korku, hiçbir dert, hiçbir umut yok; öylece durmak dışında yapmamız gereken hiçbir şey yokmuş gibi hissetmek... Bir hayat bahsedilmiş olmanın getirdiği tüm sorumlulukların "POF!" diye kaybolduğunu zannettiren bir illüzyon: Nefsimin cenneti. Bu illüzyonun ardındaki gerçek şudur: Zaman aslında hala akmaktadır ve bu dupdurgun suda boğulmaktayızdır.
em-mâ-re
1. Emreden, zorlayan, cebreden.
2. Kötülüğü emreden.
Nefis, insanın benliği... İstek, irade, yani hayat gösteren yanımız. Onunla yaratıldık, Dünya'ya onunla geliriz. Yaşadıkça dünyaya bağlanır, aşık oluruz, nefsimiz güçlenir, güçlenir... Emmare'ye düşer.
Nefs-i emmare, nefsin en ham, en sefil, alçak hali... Şehveti, açgözlülüğü, kibri sınırsız. Kötülüğü emreder ve bundan zevk alır çünkü ahlaklı davranmak başlı başına kendinden üstün bir güç olduğunu kabul etmek, boyunduruk altına girmektir. Oysa doğruyu ve yanlışı düşünmek istemez, sadece kendisini umursar.
Nefs-i emmare,
Canı o anda ne istiyorsa burnunun dikine onu izleyen,
Durmadan bizi isteklerini karşılamaya zorlayan,
Kendini hep haklı gören,
Kimseye kıymet vermeyen,
Çıkarı için acımadan başkalarını üzen,
Kimsenin -ona hayat verenin bile- emrine itaat etmeyen,
Birine kötülük ettiğinde ona "hakettiğini verdiğini",
Birine iyilik yaptığında ona "bahşettiğini" söyleyen,
Kendini tanrı sanan,
Kendini tanrı yapmaya çalışırken,
Bizi kölesi yapan nefistir.