Uslu bir çocuk olmak çok kolay aslında ama onlar top oynamamı bile yaramazlık sayıyorlar. İnsana rahat rahat bir spor da yaptırmıyorlar. Maç yapmak, topa vurmak, kaleci olmak benim en büyük hobim oysaki; ama bunu onlara anlatamıyorum işte.
Aslında onları kızdıran top oynamamdan çok, her ay bir ayakkabı ve eşofman altımı parçalıyor olmam. Bu konuda onlara hak veriyorum ama insan maç sırasında, oyuna kendini kaptırmışken, “Durun ayakkabım incinecek, eşofmanıma atmayın, etmeyi…” diyemiyor ki ya da “Hey, bir dakika, üzerime giydiğim tişört her an kırışacak. Daha uslu, daha yavaş, daha sakin atın canım şu golü!” denir mi?
