Behçet Bey'e karşı oldukça bonkör davrandığımı kabul etmeliyim. Ama okudukça da kendisine karşı olan iyi niyetim kendini kötü bir karamsarlığa bırakıyor. Kötünün kötüsü fazladan kötü. Yaşadığı dönemde kendi çizgisinden gitmiş olması ilk başlarda bir özgünlük belirtisi gibi gelmiş olsa da son zamanlardaki şiirlerinde kendisini ikinci yeni kıskacından kurtarmaya çalışan bir adamın sığ sularda debelenmesine tanık oluyormuşum gibi hissediyorum. Şiiri özellikle can çekişiyor. Bir yerde bulunamamak ve olmamak için şiirin ruhuna verdiği bu inanılmaz zararı kendi dizelerinde görüyorum. Özellikle mısraları bir kaba koyup şekil almasını sağlayacağım diye kelimeler şiirin içinden fırlamış bir izdiham ortamında oluşmuş gibi. İçinde güzel şiirler var bu kitabının bir bütün olarak değil tek tek dize olarak güzel. Birkaç şiir bulabildeki paylaşacağım.
