Kitap ince ince yüreğime dokundu.Çocukların yaşadığı aile yokluğunu,çaresizliği kalbimde hissettim.İster istemez empati yapıp hüznün derinliklerinde boğuldum .
İlk 100 sayfada sıkıldım mı?Evet ama 90’dan sonra bir gariplik olduğunu anlayan ben 95’te kitaptaki o gizemi,sırrı çözmüştüm (Bu arada bunu anlamamı sağlayan garip komşu Freda olmuştu, teşekkürler Freda)lakin bu sefer de bu sır ne zaman söylenecek diye heyecanla okumaya başladım.Bir dedektif edasıyla açık aradım,verilen ayrıntıları fark etmek hoşuma gitti ve her şey ortaya çıkınca zafer kazanmış bit edayla “Ben anlamıştım.” dedim gururla.
Demem o ki her kitap heyecan dolu olmak zorunda değil.Bazen sakin sakin ilerleyen bir kitap da sizi şok edebilir.İlk sayfalarında sıkıntıdan patladığımız kitaplar (Momo gibi,En Yakın Uzak gibi mesela) sonrasında en sevdiklerinizin arasına girebilir.
Okuma listenize almanızı öneririm. Herkese tavsiye,sevdiklerime emirdir
