Ne desem nasıl başlasam hiç ama hiç bilmiyorum. Öncelikle şunu belirtmeliyim ki kitap ilk çıktığında (zaten yeni bir kitap) iç açıcı kapağı ile ilgimi çekti; yalnız wattpadde yayınladığı hikâyeleri okumadığımdan dolayı alıp almama gibi çelişkide kaldım uzun bir süre. Ve şu an yorum yaptığıma göre aldığımı da anlamışsınızdır.
Ama kitabı okuduğum her sayfada karakterler kızmakla o kadar meşguldüm ki nasıl okudum nasıl bitti anlamadım. Bazı kelimelerin sürekli tekrarlamasını geçtim artık. Çakıl’ın anne ve babasına ebeveynlikten sınıfta kaldıkları için, Çakıl’a çok pasif olduğu, sadece inanmak istediklerine inandığı için, Kaan’a ise ne kadar ruhsuz, duygusuz (daha da sayıyorum ama içimden) olduğu için kitabı okurken öfke patlaması yaşadım.
Ailesinin boşanması sonucu babasıyla yaşamaya başlayan Çakıl, sevgisizliğin içinde babasının katı kuralları çevresinde kalbinde 6 yıldır sadece uzaktan izlediği adını bile bilmediği bir çocuğa karşı platonik duygular besliyor. Tabi yıllar sonra yeni başladığı okulda malum şahısla karşılaşınca işler ondan sonra benim için çığrından çıktı.
Kaan, daha ne yapabilir Çakıl’a dediğim anda öyle bir şey yaptı kiiii, okurken hissettiklerimi nasıl anlatsam boşşş hala düşündükçe sinirleniyorum.
Daha fazla anlatarak ne ben spoi vereyim ne de öfkemi kusayım.
Kitapta bir Arda’yı sevdim doğruya doğru.
Eşsiz
