Kitapta yazar insanları, olma sürecindeki, bitmemiş, yetkileşmemiş varlıklar olarak görüyor ve eğitimin, okuma yazmanın ezilme de etkin rolünü ele alıyor. Siyaseti de bir eğitim süreci olarak görüyor.
Dünya'nın bir çok yerinde de verilen, öğrencileri üzerlerine bilgi yatırımı yapılan pasif varlıklar, boş kaplar olarak gören "bankacı eğitim modelini" eleştiriyor. Bu eğitim sisteminin kabullendirilmiş ezilen rolünü ortaya çıkardığını savunuyor.
Eğitimde ve siyasette diyaloğun önemini ve zorunluluğunu ortaya koymuş. Eğitimin ve siyasetin içeriği ezilenlerle diyalog kurarak belirlenmelidir düşüncesini savunuyor.
Ezenlerin ve ezilenlerin tipik özelliklerini ve gerçekçiliğini hâlâ koruyan rollerini, ezmenin araçlarını apaçık gözler önüne sermiş. Ezmek, hak istismarı, adaletsizlik, dayatmanın evrensel olduğunu, coğrafyanın, çağların, milletlerin, sınırların bile bu gerçekleri değiştiremediğini görüyoruz.
