Şimdi, misal bu ya, siz…
Kırk yıldır basın-yayın camiasının içinde olsanız… Ülkenin en çok satan gazetesinin en çok (abartısız ifadeyle, çuvallarla) mektup alan yazarı, unvanını taşısanız… Aynı gazetede aynı isimle (Stop Köşesi) yirminci seneyi görmüş nadir köşelerden birinin yazarı olarak emekli olsanız… Bunca yıl boyunca (bu sayfalarda gördüğünüz gibi) içine güzel kalpler konabilecek konuda yazılar yazmayı başarmış olsanız ve bu eserlerinizden pek çoğu da şiir sitelerine alınmış ve hatta bir kısmı hit olmuş olsa… Sonra, kendi derginizi çıkarsanız ve her ay yüz sayfa olarak bastığınız bu dergide, otoriteler ve okuyucular tarafından hüsnükabul gören yüzlerce önemli imzayı bir araya getirebilseniz…
***
Ve bir gün… Arkadaşınızla kardeşi gelse… Gülbanu isimli bu “küçük biraderiniz” size, aynen şöyle dese:
“Aabi yaa, ben bir kitap yazdım da, basılsın istiyorum!..”
Ne olur söyleyin şimdi: Siz olsanız, ne düşünürsünüz?.. Hadi hadi, bizi duyan kimse yok, sır tutmayı da bilirim; söyleyin, ne düşünürdünüz?
Hah!.. İşte ben de tam olarak öyle, aynısını düşündüm!..
…
Gül Banu Aker hanımefendiyi tebrik ve onu sizlere takdim ediyorum efendim. Çünkü o hayata küsmek, dertdaşlarıyla ağlaşmak yerine; hastalığıyla barışık yaşamayı, ona isimler takıp lakaplar uydurmayı seçmiş ve dolayısıyla “Gül Banu Aker”
ismini tıp literatürüne “Fibromiyalji” ile birlikte sokmayı başarmıştır. Zahmet-külfet değil, nîmet olarak gördüğü hastalığı onu tanınan bir araştırmacı/yazar yapmıştır, yapacaktır. Çünkü, şaka değil gerçekten ciddi bir kitaptır şu elinizde tuttuğunuz ve
bu eser, konunun araştırıcıları için bir ilk/ana basamaktır.
Ama, en güzel tarafı şudur ki;
FM’si olanların, yani sizin bugünden sonra, daha bir ciddiye alınmanızı sağlayacaktır.
Muammer Erkul
