"Bugünün insanı," dedi Füreya.
"Bir boşluğa doğru gidiyorlar, baksana.
Kişiliklerini yitirmişler.
Ruhları ölü.
Beklentileri yok.
Yaşamıyorlar.
Belki çok şeyleri var ama hiçbir şeyleri yok gibi."
Kapılar bambaşka insanların yaşamalarına açılan pencerelerdir. Kimi sizi karanlığının gerisinde duran bir düşe götürmek üzere aralık duruyor, kimide çevresinde oynayan neşeli çocukları, üstünde uçan kuşlarıyla sonbaharda yapraklarını dökmüş bir ağaç olarak yaşamı betimliyordu.