Gece Ağacı
Truman CapoteSözler ve Alıntılar
İnsanı en çok üzen de buydu işte, hayat ilerleyişine devam ediyordu. Bir kimse sevgilisini yitirdi mi, her şey duruvermeliydi onun için: sonra yeryüzünde bir insan yok olunca, gene durmalıydı her şey, dünya durmalıydı: ama durmuyordu. Birçok kimsenin sabahları yataktan kalkmasının gerçek nedeni de buydu: hayatın akışına bir etkileri olacağından değil, kalkmamalarının hiçbir şeyi değiştirmeyeceğini bildiklerinden kalkıyorlardı.
... insan herhangi bir arkadaşına kızdığı zaman, düşüncelerini açık açık söyleyemezse, neye yarardı o arkadaşlık?
O dedi, sen dedin, onlar dediler, biz dedik, döner dönerdi. Döner dönerdi, tıpkı tavandaki kocaman vantilatör gibi; ağır ağır dönerek havayı canlandırmaya çalışan vantilatör, sessizlik içinde saniyeleri sayan bir saatti sanki, tıkırdayıp duruyordu.
...of all things this was the saddest, that life goes on: if one leaves one's lover, life should stop for him, and if one disappears from the world, then the world should stop, too: and it never did. And that was the real reason for most people getting up in the morning: not because it would matter but because it wouldn't.
از همه‌چیز غم‌انگیزتر این بود که زندگی ادامه داشت. اگر معشوقی دنیا را ترک کند زندگی باید برای آن عاشق به پایان برسد... اما هرگز پایانی در کار نبود و دلیل اصلی صبح بلند شدنِ اغلب مردم همین بود؛ بلند می‌شدند نه به خاطر اینکه فرقی می‌کرد، بلکه به این خاطر که فرقی نمی‌کرد.
"İlk yıldızı görünce ne dilersin?"
"Başka bir yıldız görmeyi," dedi kız. "Çoğu zaman bunu dilerim?" "Ya bu gece?"
Sylvia yere oturdu, başını adamın dizine dayadı.
"Bu gece düşlerimi geri alabilmeyi diledim"
"Hepimizin dileği o değil mi zaten?" dedi Oreilly; kızın saçlarını okşadı.
"Peki, sonra ne yapacaksın? Demek istediğim, düşlerini gen alabilirsen, dileğin tutarsa, ne yapacaksın o zaman?"
Sylvia bir an sustu; sonra konuşmaya başladı; gözleri ta uzaklardan bakıyordu.
"Eve giderim," dedi yavaşça. "Korkunç bir karar doğrusu, çünkü eve gitmekle yıllardır kurduğum bambaşka düşlerden vazgeçmiş olacağım."
X'i sevip sevmediğini bir türlü bilemezdi. X'in sevgisini isterdi, ama kendisi sevemezdi onu, doludizgin sevemezdi. Taş çatlasa içten davranamazdı X'e; düşüncelerinin arncak yüzde ellisini söyleyebilirdi ona. Buna karşılık, X'den tam bir içtenlik beklerdi: Walter her dostluğunun sonunda nasıl olsa aldatılacağına inanırdı. Korkardı X'den, ödü kopardı.
Okuldayken bir şairin şiirini kendisinmiş gibi okul dergisine bastırmıştı; son dizesini bir türlü unutamaz: Bütün yaptıklarımızı korkuyla yaparız. Sonra öğretmeni bu hırsızlığını yakalayınca, bayağı kızmıştı adama; sanki ona büyük bir kötülük etmişlerdi, sanki büyük bir haksızlığa uğramıştı!
Dinleyin, vantilatör: mırıldanarak dönen tekerlekler: o dedi, sen dedin, onlar dediler, biz dedik, dönüyor, dönüyor, hızlı, yavaş; zaman sonsuz konuşmalar, gevezeliklerle geri geri gitmekte. Yaşlı vantilatör sessizliği yararak dönüyor: ağustosun üçü, üçü, üçü.
Batı'yı bir kar fırtınası sarıyor; bütün küçük kasabaları beyaza boyayarak, her ışığı sarartarak, ayak seslerini örterek yağıyor; şimdi yağıyor, burada yağıyor; ne de çabuk geldi böyle bu kar fırtınası: damlar, boş arsa gözün görebildiği uzaklıklar gittikçe artan bir beyazlık içindeydi; sanki bembeyaz kuzular doluşmuştu her yana. Gazeteye baktı, sonra kara baktı. Bütün gün kar yağmış olmalıydı. Yeni başlamış olamazdı. Sokaklar tam bir sessizliğe gömülmüştü; boş arsada çocuklar koca bir ateşin çevresine toplanmışlardı; kara saplanmış bir otomobil ışıklarını yakıp söndürüyordu: imdat, imdat! Sessiz bir çağrı; tıpkı kederli bir yüreğin çarpışı gibi.