Genç yazarlarla bir yıl önce çıktığımız yolculuğumuzda:
“Gençler; umut demek, umut varsa gelecek var demek...
Ben onlara inandım, sizler de inanın demeyeceğim.
Var olmanızı veya yok olmanızı sizlere bırakıyorum.
Biz var olmayı seçtik, sadece bilmenizi istedim.”
Sözlerimle çıktığım/çıktığımız yolda: “Ormanın derinliklerinde güneş görmeyen bir ağaç olabilirim. Sesim dağlarda yankılanamayacak kadar az olabilir.
Belki ufak bir kıvılcım büyüyecek, yakacak, beni yok edecek. Olsun ben tohumlarımı rüzgâra savurdum. Bir gün, en azından bir tohumum toprakla buluşacak bunu biliyorum. Filizlenecek, köklenecek ve büyüyecek. Belki kimse beni bilmeyecek, olsun, önemli değil. Güneş beni görmediği, dağlar sesimi duymadığı için utanacak ya... Bu bana yeter.” demiştim. Ve başardığımızı hissetmeye başladım.
