Hikâyem yakında sona erecek.
Ama üzülmenin lüzumu yok.
Bir yolculukta anı biriktirdikten sonra bir başkasına atılıyoruz.
Bizden önce gelenleri yâd ediyoruz. Sonrasında gidenleri hatırlıyoruz.
Hayat böyle geçiyor. Sırası gelen gidiyor. Gün gelecek tüm o gidenlerle ufkun ardındaki yerde tekrar karşılaşacağız.
Evdeyken kitap okumaya, televizyon izlemekten daha fazla vakit ayırırdı. Sayfaları çevirirken arada sırada gözyaşı döktüğü bile olurdu. Böyle anlarda onu izlediğimi fark ettiğinde de yüzü kızarır, “Bakmasana öyle,” derdi.