İlginç değil mi? En korktuğu şey insanın başına gelirse sonrasında bir rahatlama oluyordu galiba. Bir denge bozuluyor; bambaşka bir denge, bir ritim kuruluyordu. Sonra o insan, başka biri olup çıkıyordu.
İstanbul’u taşra kaplamış. Bunun farkına vardı varalı eski İstanbullulara daha da acıyarak bakıyordu Özgür. Eski, görmüş, geçirmiş, nazik insanlar şimdi kendilerinin olmayan bir şehirde sıkıntı içinde yaşıyorlardı.