Başta Antikide ve Bizansta olmak üzere fetihten sonra ilk sonuç 18.-19. Eski ve yazar 1930 ve 1950'ler arası birimlerin anlattığı resimlerle de süslediği bir diyarın hikayesidir.
Göksu demek, bu demektir: Hırçın maviliklerden, sakin yeşilliklere geçiş. Rüzgârdan, esintiden, durgunluğa yavaş-yavaş bir kayış. Suda dinlenen yeşiller. Cam gibi bir dere yüzünde parıldayan, zümrüt akisler. Ve havayı dolduran kuşların cennet sesleri.
Çok eski bir gezgin bilginin dediği gibi, yukarı mı, aşağı mı aktığı gerçekten anlaşılmayan, sessiz mi sessiz bir su kayıp gitmesi. Bütün bunlar, daha doğru bir deyimle, acı ama, düne kadar, bu saydıklarım demekti.
Bütün yukarki yazdıklarıma, şimdi birer “di” eklemem gerekiyor.
İstanbul'un başına gelen bu.
Binlerle mi, milyonla mı, sayısız yıl, geniş kanal Boğaziçi, ve ona varan bir su, adı gök rengi ama, kendi yemyeşil bir su, böyle bir tablo oluşturmuş.
Sadece bir kaç yüzyıl, insanlar bu keyfi tatmış. Gecesini, mehtabını, güneşin batışını, sıcak gündüzlerin gölgeliklerini, denizden sapılan bu derede, yudum-yudum yaşamış.
Sonra zamanlar akmış.
İnsanlar çığ gibi artmış.
Ülkenin içlerinden, yeni kuşaklar, birer sel gibi, bu diyara da inmiş.
Nerede nasıl oturulur, neresi nasıl kullanılır, bilmeden planlamadan, herkese gerekli olan, yeşil, o yemyeşil tüm alanlar, çimento ile sıvanmış.
Son 20-30 yılın Göksuya getirip yığdığı da bu: Dere boyunca uzanan, bereketli bostanlar, bağlar, bahçeler, gitti, birer-birer kayboldu, yok oldu.
Dünkü zümrüt renkli o geniş su, iki metrelik bir şerittir artık, evlerin lâğımlarıyla dolu.
Bu kitap da, 1987'de, son bir tek yüzyılın resimli bir romanı halinde, bu acı hikâye ile belki ilgilenmek isteyecek bir avuç kişiye sunuldu. daha az
