Siyaset panayırında her zaman akla gelmedik komediler oynanır. Bu komedilerin oyuncuları gibi seyircileri de, yine genellikle siyasetçilerdir. Ne basın, ne de büyük kütleler, bu gürültülerin ana metniyle rejisinden ve sahneye konuş biçiminden gerektiği kadar haberdar olamazlar pek. Örneğin parti değiştiren siyasetçilerin bunu hangi kulislerde, hangi pazarlıklarla pişirip kotardıklarını ayrıntılarıyla öğrenmek oldukça zordur. Fısıltı gazetesinin yaydığı dedikodular ötesinde, partiler arası transferlerin matrak yönleri, günlük olaylar içinde fazla bir yankılanma yapmadan eriyip kaybolur. Oysa insanı kahkahadan çatlatacak ölçüde garip hokkabazlıklar ve palyaçoluklarla gerçekleşir bu transferler. Bunlardan tanık olduğum bazılarını anlatmak isterim. Otuz küsur yıl önce İnönü, demokrasi denemesine özendiği zaman, CHP kodamanlarının bir bölümü: - Paşa da halt ediyor yani! gibilerden kendi aralarında öfkeli öfkeli homurdanmaya başlamışlardı. Hele bunlardan biri vardı ki, hem vatan, hem parti aşkıyla yanıp kavruluyor, yeni gelişmekte olan DP'nin adı geçtikçe, hırsından sapsarı kesiliyordu. Her özel konuşmada: - Paşa bunların ne melun insanlar olduğunu bilmiyor. Herkesi kendi gibi iyi niyetli sanıyor. Zorbela kurtardığımız memleket, tam bir çöplüğün içine düştü, diyordu. Kendisi hem kırk yılın milletvekiliydi, hem de parti içinde önemli bir yeri vardı. 1946 seçimlerinden sonra da Meclis başkanvekilliğine seçilmişti. Parlamentoya yeni giren DP'lilere göz açtırmıyordu. Bir DP'li: - Efendim, Meclis'te çoğunluk yok, dese, oturduğu yüksek kürsüden sineğe bakar gibi şöyle bir bakardı DP'liye, sonra da; - Çoğunluk var efendim, derdi.
