Gönül Sohbetleri Cilt 4
Sabri TandoğanGönül Sohbetleri Cilt 4 Gönderileri
Gönül Sohbetleri Cilt 4 kitaplarını, Gönül Sohbetleri Cilt 4 sözleri ve alıntılarını, Gönül Sohbetleri Cilt 4 yazarlarını, Gönül Sohbetleri Cilt 4 yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Yıl 1905, Çuşima Deniz Savaşı yapılıyor. Bir tarafta Rus donanması, bir tarafta Japon donanması. İki taraf da var güçleri ile savaşı kazanmak için mücadele ediyorlar. Sonuçta galibiyet Japon amirali Taga’nın oluyor. Rus amirali esir ediliyor. Biraz sonra gelip amiralin huzuruna çıkarılacaktır. Biraz korku, biraz heyecan içinde, yüzü sapsarı
Başkan Kennedy Teksas’da vurulduğu gün, cebinden o gün söyleyeceği nutuk çıkmıştı. Nutukta İshak Peygamberin bir sözü bulunuyordu. “Yol uzun, yük ağırdır. Bu yükle, bu yola katlanamazsınız. Yüklerden kurtulunuz.”
Hz. Ömer’in misafiri geldiğinde, devletin mumunu söndürerek, cebindeki mumu yakmasındaki sonsuz inceliği idrak edemeyenler hem kendilerini, hem ailelerini, hem de toplumlarını felâkete sürüklerler.
Birtakım küçük hesaplar uğruna, sürekli inançlarından taviz verenler, er geç o toplumun tokadını yemeye mahkûmdurlar. Bir inancın sahibi olmak, kolay iş değildir.
Değerli Fransız yazarı Andre Mauriaus kültürü şöyle tanımlıyor; “Kültür; bilinen, öğrenilen, okunulan her şey unutulduktan sonra geride kalan şeydir.” Üzerinde yıllarca düşünülmesi gereken güzeller güzeli, inceler incesi bir tanım.
Kültür Nedir?
Benim kültür görüşümün temeli, Yunus’un,
“İlim ilim demektir
İlim kendin bilmektir
Sen kendini bilmezsin
Ya nice okumaktır.”
mısralarına dayanır. Okumaktan, yazmaktan, fakülteler bitirmekten, mastırlar, doktoralar yapmaktan, kütüphaneleri devirmekten amaç nedir? Hep kendini tanımak, bilmek değil mi? Resulullah Efendimiz, “Nefsini bilen Rabbini bilir” buyuruyor.
Bir gün yine Danıştay’daki odamda bir öğle tatilinde heyetten çıkmış dinleniyordum, kapı vuruldu, buyurun dedim. İçeriye yaşlı bir zat girdi. “Efendim,” dedi. “Dün gece televizyonda sizi dinledim ve kırıldım, siz dediniz ki herkes isterse yardım edebilir, imkânlarını olabildiği kadar başkalarıyla paylaşabilir. Bu sözleri dinleyince fena hâlde öfkelendim, ben nasıl yardım edebilirim, Vehbi Koç değilim, Sakıp Sabancı değilim, olacak iş mi bu? Bir emekli memur kendi ailesini bile zor geçindirirken başkalarına nasıl yardımcı olabilir?” Adama baktım, “Lütfen benimle gelir misiniz?” dedim. O zamanlar Kızılay’daki Divan Pastanesinin karşısında bir simitçi duruyordu, oraya gittik. Simit tablasının iki yanında ufacık iki çocuk gözlerini açmış, sonsuz bir iştahla simitlere bakıyorlardı. Adama döndüm, bir simit parası istedim ve aldığım simidi iki çocuğa paylaştırdım. Çocuklar sevinçten çılgına dönmüşlerdi, hem yiyorlar hem de yerlerinde duramayıp zıplıyorlardı. Gözlerindeki umut ışığı görülmeye değerdi. Yan gözle adama baktım, o da heyecanlanmıştı. Gözlerinden yanaklarına doğru iki damla yaş sızıyordu. Bana döndü, “Efendim,” dedi. “Bana hayatımın en büyük dersini verdiniz, demek ki hayır yapmak için ille de Koç veya Sabancı olmaya gerek yokmuş.”
Azize Anne anlatmıştı, bir gün beş arkadaşıyla beraber o zamanlar Hacıbayram’da oturan bir veli hanımı ziyarete giderler. Otururlar, hâl hatır sorulur, sohbetler edilir, biraz sonra öğle ezanı okunur. Efendim derler bize müsaade, ev sahibi hanım, katiyen olmaz der, önce namazımızı kılacağız, sonra Allah ne verdiyse beraber yiyeceğiz. Öyle ısrarla
Hz. Ömer’in sözü beni hep ürpertti, titretti, ağlattı. “Bugün Allah için ne yaptın?” Acaba gece yatarken bunu kendimize sorsak kaçımız bu soruya güzel, müspet bir cevap verebileceğiz? Mânâ terazisi o kadar hassas, o kadar ince ki, bizim kendi kendimize, ama nalıncı keseri gibi hep kendi tarafımıza yontarak verdiğimiz kararlar, yaptığımız işler bizi nereye götürebilir, hiç düşünebiliyor muyuz?
Şair Gülten Akın ne güzel söylüyor:
“Gökyüzünde bir top bulut avare,
Ben ağaca deli, buluta deli,
Bir büyük oyun kardaş yaşamak dediğin,
Beni ya sevmeli ya öldürmeli...”