insan kendisiyle yüzleşmesi için yazmalı bence. çünkü insan suda kendi suretini gördüğünden beri kendisini kendinden saklıyor. insanın kendine söylemeye korktuğu ne kadar çok şey var bu hayatta. insan biraz da bu yüzden kendinden uzakta kalmayı tercih ediyor. ruhunu kirleten kötü anıların sesini duymak istemiyor. seslense bile sesine sağır olmaktan korkuyor.
ağlıyordum ama dayanamayıp bilal abime, “dedeme şiir okumayacak mısın?” diye sordum. bilal abim uzun uzun anlattı: “hemom, insanın gözleri bir evin penceresi gibidir. ibram dedenin gözleri görmüyordu, belki bir penceresi yoktu ama o bir allah dostuydu. onun görmeyen gözleri dünyanın penceresiydi. ölmek zor bir şey değil, zor olan yaşamaktı. herkes ölecek çünkü. ibram dede zor olanı yaptı. bu yalan dünyada allah’ın bir kulu olarak yaşadı. onun tabiriyle iyi bir insan oldu. şimdi ben böyle bir insanın arkasından nasıl şiir okuyayım gözüm? ibram dedemin kendisi baştan sona dünyanın en güzel şiiriydi zaten.”