Bazen insan kavuşamayacağını bile bile imkansız sevdalara kapılır. Ben o imkansız sevdaların ustasıyım. ''Yırtık ruhlara dikiş tutar mı?’’ sorusunun peşinde koşturup duran, şayet tutuyorsa kimin iğnesi ipliğiyle olduğunu anlamaya çalışan, okuması zor bir şiirin yarım bırakılmış mısrasıyım.
‘’Yüreğini, sana şifa olacak birine emanet et, yara olacak birine değil.’’ diye yazsam da cümlelerimle, gelmeyecek olanı bekliyor, onu yüreğime koyuyorum işte. Bata çıka, herkes gibi bir şekilde yürüyorum bu yolda. Hiç koşmuyorum ama kaçmıyorum da. İçimdeki geçmek bilmeyen ağırlıkla, sevdamın orta yerinde dikilip bekçiliğini yapıyor, onu en temiz duygularımla sarıp sarmalıyorum. Biliyorum ki bir gün düşeceğim, son düşüşüm olacak. O zaman anlayacağım ki hep mutlu sonlar yokmuş. Yine de düşene dek ben, ne olmam gerekiyorsa o olacağım. İlmek ilmek rüzgar işleyeceğim ruhuma, ruhlardan. Tek bakışından çok şey anladığımı sandığım kişilerin ellerine uzanacağım tekrar ve tekrar. İçimi şarkılara, anılara, duygulara ve insanlara mezar yapmayı sürdüreceğim. Her adımımda, her yolda, her düşüncemde ve her zaman yanımda olması gereken o şeyin ne ve nerede olduğunu aramaya devam edeceğim. Dilimin fısıldayamadığı kelimeleri gözlerim bağıra bağıra anlatacak. Ve bir gün gelecek, benim kelimelerim tükenecek. Gitmek acı vermeyecek çünkü yolculuk hicrete dönecek.
Ama unutma ki senin için asla çok geç değil...
