Abdülhamit devrindeki imtiyazlı sınıf, -Sultanın istediği biçimde- hem hür hem de son derece debdebeli bir hayat yaşıyordu. Evleri güzeldi, kadınları münevverdi ve birçoğu Avrupa düşünce ve sanatına aşinaydılar. Kendilerine bunu sağlayan sultandan başkasına, yani halka karşı herhangi bir sorumluluk duygusuna sahip değillerdi.