Valizlerimi topladım kendimi Hazırladım, ohh, hadi bakalım staja!
Her şey göründüğü gibi kolay olsaydı, zorlukların sınav olduğu, kolayın şükür istediğini nereden bilecektik, değil mi ama? Otele başladığım gün, elime iki karışı geçmeyecek kısalıkta bir etekle beyaz gömlek tutuşturup, “Odana çık, giyin, gel.” dediler. Bir elimde kıyafetlerim, diğerinde zor zahmet taşıdığım valizim odanın yolunu tuttum. Otelin içinde şaşkın ördek gibi dolaşıp, dördüncü kattaki odamı bulup girdiğimde şükür çektim. Çünkü annemle babamın yanında, bana kibar kibar davranan sözüm ona şefim, onlar otelin kapısından ayrılır ayrılmaz bir canavara dönüşüp, ilk dakikada beni azarlamıştı. Arkalarından bağırabilsem “Dönün, beni alın.” diyecektim. Ama korkudan sesim içime kaçmıştı.
Hayat tam da böyle değil mi ama! Beklediğini bulamazsın , bulduğunla mutlu olmazsın. Ama sonra alışırsın...
