Şöyle bir gökyüzüne bakınca nasıl da içim açılıyor, ne kadar da sakin geliyor oralar, ne kadar da sessiz. Oysa yeryüzü öyle mi? Baktıkça çoğalmıyor mu sesler? Ne kadar da karmaşık, ne kadar da karışık geliyor. Aynı böyle değil miyim işte dünyanın içine gömüldükçe biçimsizleşirken sesler, renkler, adımlar, nefesler... Kendimden dünyadan arındıkça ne çok sakinlik çöküyor üzerime.
Sayfa 38 - hayykitap