Derinden derine büyüyen uçurumdan uçuruma büyüyen Baykuş nöbetli bir sevgiyi kaybetmişim ben. O kahvenin dibindeki telve gibi hissettiğim acıyı, damaklarımda diş etlerimde hissettiğim sızıyı, saç diplerimde kaşıntıyla başlayan tırnak yaralarıyla hissettiğim ağrıyı kanıksamıştım.
Oysa hayata başkasının penceresinden bakabilmekti aşk. Çoğalma arzusu, kök salmaya hazırlanmak, bir bedende bir ruhta. Ne çabuk bitiverir güzel şeyler. Çocukken emdiğim horoz şekerlerinin kırmızısı gibi şen kahkahalarla da güldürebilmeli. Arkadaşlarımın mutluluk dolu sözleri de dillerindeki boyalar kadar sahiciydi...
Bayramların çıkarsız, kirletilmemiş planları... Kardeşlerle yaşanan kıskançlıklar, küçük çekişmeler. Cenaze törenleri bile yapılmamış Yitik Aşklar, küllenen aşklar, cesur ayrılık sözleri, kaybetme cahilliğinin ilk adımları, benlik savaşları, yaralı kalplere tanık eş dost tavsiyeleri...
Doğa gibi aşkın da mevsimleri var deyip ölümü normalleştirmek inan yapamadığım bir şey ben eşyayla, insanla birlikte geçirilen zamanla zihnimle kavrıyorum dünyayı. Kaybolan eşyalarım için ne kadar üzülürüm bilirsin. Hele bir insanın hayatımdan kopuşunu izlemek ne hüzünlü. Köksüz bir Ağaç değiliz ki. Melih ile Sinem kadar sevdik birbirimizi. Issız bir adaktı planladığımız aşk. Vapurda başlamamıştı ama varış yeriydi belki. Divriği Ulu Cami’de farkına vardığım affetme konusundaki beceriksizliğim, Tasmalı Güvercin’in takla atışındaki maharetini affedemeyen bir kadınla; kocasını sürekli affeden Dört kadından birinin hayat›n› yaşamamak içindi.
Postacının götüreceği mektuplarla ulaştırmaya çalıştım sana sesimi. Tam Zamanı deyip seninle birlikte çoğalmayı istediğim zamanlar, senin bebeşini taşımak istediğim zamanlar oldu hep. Bölünme yaşattı bunlar bana. İntikam Kadını gibi oldum sonunda. Senden soğumadım ama Durgun Bir Göle dönüşmem an meselesiydi. Çocukluk korkularıma, Sarsıntılı gerçekler eklerken İstanbul ki sitemliydim ona da... Her şeye rağmen yazmaya başladım...
-Hülya Akay TAMKAN-
