Kendime sesleniyorum. Bir yolun sonunu değil, başını bulmak daha kıymetli. İyi bir yola başlamak, iyi bir rehber ile mümkün. Kalbimiz zayıfladı. Biliyorum, ekilecek tohumlarda saklı hayat. Toprak kıvamını bulacak. Güneş ısıtacak, bulutlar saklandığı yerden çıkacak. Bir dost sesi bir sevgili gibi karşılayacak, sıcak bir mevsime hazır olacağız.
Kitaptır insan. Manzum. Ölçülü ve ahenkli. Öykülü ve ölçülü bir şiirdir insan. Şiir yazmaya değil ama daha çok şiir okumaya geldik. Biliyorum, içimi ısıtan ve ışıtan ışığı. Tanıdım, okumaya başladım satır satır. İlhamını bekleyen saklı şiir gibisin.
Yazı, zamanı aşıyor. Zaman sınırlıyor insanı. Zamanın içindeyken, o an, yaşanırken çok da farkına varamıyoruz geride bıraktıklarımızın. Ya da eklenemiyor hayatımıza bazı şeyler. Ama istemediklerimiz de takılıyor yakamıza. Günlük yaşamın telaşında neleri ıskalıyoruz, nelere yetişemiyoruz kim bilir? Dünyadan uzaklaşma, kıymetli olana yönelme zamanı. Dostluğu, kardeşliği, sevgiyi, çalışmayı, vefayı; tabii savaşı, göçü, ölümü hatırlatan yazılar İki Dağ Arasında’da.
