On altıncı asrın son çeyreğinde Sofyalı Bâlî’nin halifelerinden Rusûhî mahlaslı sûfî şair, o dönem İstanbul’unda büyük tepkilerle karşılanan bir gazel yazar. Halvetî şeyhin bu gazeli dilden dile dolaşır. Rusûhî gazeli nedeniyle etraftan medhiye beklerken hiç ummadığı bir şekilde kendisi gibi sûfî olan Sünbüliyye’den Şeyh YûsufSinânüddîn’in bir reddiyesiyle karşılaşır. YûsufSinânüddîn,din ve devlet için büyük bir musibet olarak gördüğü Halvetî şeyhi “kör bir şeytan” olarak niteleyip haddinin bildirilmesini ister. Rusûhî, mülhidlik ithamına karşı kendini savunmak için fetvâ makamlarından gazelinin şer‘an câiz olduğuna dair fetvâ aldığını ilan eder. Hem zevâhiri kurtarmak hem de birçok kesim için olduğu gibi sûfîler için de ihsan Ka’besine dönen III. Murad’ın sarayından dışlanmamak için gazelini tevil eden bir mektup yazıp sağa sola gönderir. Halvetî şeyhin akıbetinin ne olduğu belli değildir. Ya canını kurtarmak için firar etmiş ya da zındıklık suçlamasıyla sürgün edilmiştir. İki SûfîninMücâdelesi merkezde bir gazelin olduğu bu vak’anın izini iki farklı risaleden hareketle sürmeye çalışıyor. YûsufSinânüddîn’e ait olan ilk risaleyle Rusûhî için sonun başlangıcı denebilecek yol aralanıyor.Münîrî-yiBelgradî’ye ait olan ikinci risaledeyse gazel “Fusûsü’l-Hikem” bağlamında tartışılıyor.
