Ağaç, ağaçlar...
Ve özellikle ceviz ağaçları bilir bu gidişin bir dönüşünün olmadığını..
İlahi bir sır olarak saklarlar bunu..
Ve küçücük bir öpücükle dalından ayrılan yaprağa söyleyemezler.
Hüzünlerini içlerine akıtırlar...
Ve dalında kopan yaprağın bir kelebek zarafetiyle yere doğru uçuşunu nemli gözlerle seyrederler...
Yaprak ve
Olgunlaşmak çok mu zor sizce?
Ve Mevlana olup :
''Hamdım, piştim, yandım'' demek ise zorun zoru öyle mi?
Mevlana gibilere pişmek bile yetmiyor da...
Huzura çıkmaları için illa yanmaları gerekiyor...
Unutmayalım ki burada yanmayanlar...
Ötelerin ötesinde yanacaklardır.
Mevlana gibi güzel insanların izine basarak.. Yapalım bunu.