“ aşkın ilk soluğu, mantığın son soluğudur “ Antoine Bret
Cemreler
Bütün yollar seven kalplere çıkar
Gül dikenli his yolundan yürüdüm
benden önce cemreler dokunmuş
yapraklara iz
Güneş, gün çöplüğünden işe yarar ne kadar hurda varsa sırtına yükleyerek dağı aştı. Çakal sesleri gitme vaktinin geldiği haber veriyordu. Bense vadiye yansıyan mavi esmer bir koyuluk içinde yalnızlığımla hesaplaşıyordum. Yalnızlığımdan ayrılmadan önce ilk ve son kez şu soruyu sordum.
“ Beni terk etmen için ödemem gereken bedel ne?”
Uzun uzun düşündü. Sonra körfezden yansıyan hiç bakılmamış bir ışık huzmesini kalem gibi tutarak, dağın karanlık yüzüne şunları yazdı.
“ Güneş doğana kadar buraya yalnız bir şiir bırakacaksın.”
… Kırk yıl çetrefil!
yaşayan sadâ, dilimde ki anıt.
Şükürler olsun genetik mülk
annemin tıpkısı bir kız
öyküsü kalmış öptüğüm kağıt
Mavi bir damlayim ey örümcek
antik mağma uyuyor çağrıma.