Her şeye rağmen özlemek güzel. Dönmeyecek biri bile olsa özlemek, hasret kalmak gerçekten yaşama tutunmak için geçerli nedenlerden bazıları. Evet, belki ona bir daha sarılma ihtimalim yok, bütün bu ihtimalleri başkasının ayağına basarak sonlandırdı. Bir daha bu kadar çok sever miyim, sevebilir miyim bilmiyorum. Kim bilir, belki eskisinden fazla seveceğim, daha tutkulu bir aşk yaşayacağım. Ama içimde ne bir ümit ne de bu ümidin gerçekleşmesi için bir heves var. Evet, bir başkasını sevebilme ihtimalim var, fakat yoruldum artık.
Sonunu bilmediğim okyanuslara bir ihtimal için yelken açmaya cesaretim yok. İçimde geçmişe dair küllenmeyen hasret dururken, kalbim hâlâ onun aşkıyla çarparken başkasının denizine yelkenlerimi indiremem. Onun gözünde bir hiç bile olsam ben hâlâ kendimi ona ait hissediyorum. Kafamı kaldırıp başkasına baksam bunu ihanet sayıyorum, o ise her gece onun omzuna yatarak uyuyor. Biliyorum, bu hiç adil değil; sitem etmem için, isyan etmem için çok geçerli bir neden gibi duruyor. Çünkü onun başını en çok benim omuzlarım hak etmişti, çünkü onun saçlarını en iyi benim ellerim okşamıştı. Yok işte, bir daha da olmayacak. Yine de isyan etmiyorum, onunla yaşadığım her saniye için, bana onu sevmeyi nasip eden Rabbime hamdediyorum.
