Mektuba "Hayal edilemeyecek kadar mutluydum." Diyerek başlayan bir adam.
Makar Devuşkin, sevgili dostuyla tüm hayatı boyunca unutamadığı bir mektuplaşma serüvenine giren iki sadık dost. Her anlarını ayrıntılı bir biçimde birbirlerine anlatan, mektuplarını yazarken heyecan içinde sanki birbirleriyle konuşuyormuş gibi içindekilerini döken iki sadık dost, böyle devam eden bir dostlukta elbetteki sonunda alışkanlık haline gelecek ve birbirlerinden kopamayacaklarını bile bile sürdürecek olmanın gururunu yaşayan Varvara ve Makar Devuşkin bir süre boyunca böyle devam ederler. Aralarında ki dostluk ne denli ilerideydi tahmin edemedim ama ihtiyar bir adamın ve genç bir kızın konuşmaları tam bir dostluk konuşmasıydı. birbirlerine hitap edişleri aşırı hoşuma gitti Devuşki'nin Varvarayı Anacığım diye sevmesi Varvara'nın aynı şekilde sürekli en sadık dostum demesi çok hoş bir sohbet gibiydi. Mektuplaşma değil de dip dibe oturup konuşulan bir sohbet gibi ilerledim. Arada biraz sıkıcı tarafları vardı tabii, anlamadığım bir kaç yerde oldu elbetteki ama hep böyle değil midir seni kendine bağlayan biraz saçma, biraz karmaşık ve çokça anlamsızdır...
Sonu beni gene şaşırtmadı artık okuya okuya alıştım yazarların nasıl romanlarını bitirmek istediklerini. Onların asıl amaçları okuyucuyu meraklandırmak başarıyorlarda meraklı bir şekilde okuyup bitirdim.
Bu arada Ordu'ya yolculuk yaparken bitirdim bu kitabı belki de o yüzden biraz da keyif verdi. Yolculukta kitap okumaya bayılıyorum. Tam bir yol arkadaşı oluyorlar banaaa
(Keyifli okumalar dilerim.)
