İşârâtü'l İ'câz
Bediüzzaman Said NursîSözler ve Alıntılar
Evet, niyet âdi bir hareketi ibâdete çevirir. Ve gösteriş için yapılan bir ibâdeti günaha kalbeder. Maddiyâta esbâb hesabıyla bakılırsa cehâlettir. Allah hesabıyla olursa mârifet‑i İlâhiye’dir.
Acaba O Zât, o matlûbu kimden istiyor? Evet, öyle bir Zâttan taleb eder ki, en gizli ve en küçük bir hayvanın cüz'î bir ihtiyacı için lisân‑ı hâliyle yaptığı duâyı işitir, kabûl eder, ihtiyacını yerine getirir.
Zîra esbâb ve vesâitin arkasında, Kudretin şuâı görünür; te'sir O’nundur, esbâb ise perdedir.
Sâniyen: Ölüm, muzır hayvanlarla dolu bir hapisten geniş bir sahrâya çıkmak gibidir. Binâenaleyh, rûh, cesed kafesinden çıkarsa, necât bulur.
Ve kezâ, yardım isteyenlere yardım ve duâ edenlere cevab vermek hususunda, pek rahîmâne bir şefkat sâhibi olan bir sultan – ki, ednâ bir mahlûkun ednâ bir isteğini derhâl yapar, verir – elbette bütün mahlûkatın en büyük bir ihtiyacını kemâl‑i sühûletle yapar. Böyle umumî ve en mühim bir ihtiyaç ancak âhirettir.
Saâdetin esâslarından “ nikâh ” ise: Evet, insanın en fazla ihtiyacını tatmin eden, kalbine mukâbil bir kalbin mevcûd bulunmasıdır ki, her iki taraf sevgilerini, aşklarını, şevklerini mübâdele etsinler ve lezâizde birbirine ortak, gam ve kederli şeylerde de yekdiğerine muâvin ve yardımcı olsunlar.
Hâlbuki, a'mâle güvenmek ucbdur, insanı dalâlete atar. Çünkü, insanın yaptığı kemâlât ve iyiliklerde hakkı yoktur. Mülkü değildir; onlara güvenemez.