Biri Norveçli, büyük bir yazar olduğu kesin, Alman hayranlığı 1800'lerden beri devam eden ve Nazi hayranlığı başına belalar açan şaibeli bir yazar: Knut Hamsun; diğeri Danimarka'nın en büyük masalcısı ve gerçek seyyahı Hans Christian Andersen.
Bu iki isim farklı zaman dilimlerinde (Hamsun, Abdülhamid zamanında 1899 yılında; Andersen, Abdülmecid zamanında 1841 yılında) Türk topraklarına yaptıkları gezilerden edindikleri izlenimlerini anlatıyorlar.
Hamsun, Doğu Perinçek duysa, onu kızdıracak kadar büyük bir Abdülhamid hayranı gibi konuşması dışında, Türklerden ve Türk topraklarından oldukça övgü dolu sözlerle bahsediyor. Kapalıçarşı maceraları okurken beni gülümsetti. Derviş tekkesine yaptığı ziyaret Hamsun'u ve yanında ona refakat eden ismi belirsiz hanımı rahatsız etmemiş olsa da, Andersen kendi anılarında tekkedeki dervişlerin ayindeki davranışlarından dolayı şok olmuş ve korkmuş olduğundan bahsediyor. Yanındaki refakatçinin korkudan ağlamak üzere olan Andersen'i gülüyor sanıp uyarması da, biraz trajikomik olmuş.
Kronolojik olarak ters basılmış olsa da, hem Hamsun hem de Andersen okuru 1800'lerin İstanbul'una götürüyor. Fakat ben okurken Hamsun'un anılarından daha çok keyif aldığımı eklemeliyim.
Knut Hamsun'un deneyimleri yer alıyor. Farklılığa, yeniliğe açık bir bakış açısıyla değerlendirmiş İstanbul'u. Abdülhamid Han'a da hayran kalmış. Abdülhamid'in batıya, inkılâba açık tavrını ve aynı zamanda
