Ama ellerimden çıkan eserlere ve verdiğim emeğe baktığımda gördüm ki, her şey boş, her şey acı, yeryüzünde hiçbir şey kalıcı değil. O zaman gördüm ki, bilgelik delilikten üstün, ışıkla karanlık misali. Bilge; kafasıyla görürken, deliler karanlığa koşuyor. Ve anladım ki, herkes aynı… O zaman, içimden şunlar geçti, delinin hali benimki gibiyse, ben ne diye bilgelik peşindeyim?