İvan İlyiç'in Ölümü
Lev Tolstoy
Yorumlar ve İncelemeler
Kitabı 
Hanım Demir'nın incelemesini görüp okumak istemiştim, incelmesi de gayet başarılı idi. Burdan ona sevgiler:)
#91122320
İnsanın, şöyle geriye dönüp bir sorgulaması gerekiyor, ne yaptım, neler yapacaktım, ne hallere düştüm? Bide bu güne bakmalı, ben ne haldeyim, ne yapıyorum, neler istiyorum,
"Belki de sürdürdüğüm yaşam, sürdürmem gereken yaşam değildir?"
Bazı cümleler vardır, tüm hayatını sorgulatır... Taktığın at gözlüğünü fırlatır ve gerçekleri daha iyi gör diye numaralı gözlük uzatır. Bana göre bu cümle işte onlardan biri.
Belki de sürdürmemiz gereken yaşamı sürdürmüyoruzdur kim bilir...
İvan İlyiç'in Ölümü, spoiler kaygısı olmadan
İvan İlyiç'in Ölümü
Tolstoy'dan okuduğum ikinci kitap olan İvan İlyiç'in Ölümü'nü Türkiye İş Bankası Mazlum Beyhan çevirisiyle okudum.
Bu kitapta spoiler verme derdi yok bence çünkü kitabın ismi başlı başına spoiler zaten.
Kitap yine Rus başyapıtlarından biri bence. Okurken sürekli bir şeyleri sorgulayacağınız bir kitap.
Adım adım ölüme giderken ne kadar farkındayız bu hayatın? "Belki de sürdüğüm yaşam, sürdürmem gereken yaşam değildir?" (s.71) Peki ya sürdürmem gereken yaşam neydi? Doğru yaşanılacak bir hayat var mı ki? Yoksa herkesin kendi doğrusu mu var? Ben kendimi mutlu etmek için mi yaşıyorum bu hayatı yoksa başkalarını mutlu etmek için mi?
Kitap sizi daha bambaşka sorularla karşı karşıya bırakacaktır. Bütün inançların ve inançsızlıkların çatıştığı o anı "ölümü" (her şeyi) size sorgulatacak bir Tolstoy kitabı.
Okuyacak olan arkadaşlara keyifli okumalar dilerim. Kitapla kalın...
dünya dedikleri..:
“İnsan, öleceğini
bile bile
nasıl yaşar?
Ya çıldırır
ya da öleceğini
unutur…”
- 
Nazım Hikmet Ran
Tolstoy, Tanrı ölmüş gibi davranan bir dünyayı acımasız bir ironiyle hicvettiği harika bir eser 
İvan İlyiç'in Ölümü … Yüksek bir yargıç olan İvan, dünya telaşına kendisini kaptırmış bir karekter olarak çıkıyor karşımıza. Daha iyi, daha varsıl bir yaşam için türlü şeylere tevessül ediyor. Taa ki ölümün nefesini üzerinde hissedene kadar…
Ivan'a göre hayat, maddi mutluluk içinde "hoş bir biçimde akıp gitmesi" gereken bir şeydir. Ölüm akla dahi getirilmesine gerek olmayan bir olgu onun için. Mezuniyetinden beri taşıdığı ‘respice finem’ (sonunu hatırla) yazılı kösteğine rağmen.
Bir gün ansızın ölüm kapısını hiç de hissettirmeden çalıveryor. Başlarda önemsemese de bu durumu, hastalık zaman geçtikte esir alıyor İlyiç’i. O tarihten sonra bir hayat sorgulama süreci başlıyor. Ölümün biricikliği en derininden hissediliyor. Zira etrafında ölümler olsa dahi ölümü hiç de kendine yakıştıramayan bir karakter kendisi.
"Kay bir insandır, insanlar ölümlüdür, dolayısıyla Kay da ölümlüdür," ve "ölümlü" figürünü oldum olası kendinden uzak, "soyut bir terim" olarak düşündüğünü fark eder: "O, Kay değildi, sıradan bir insan da. Her zaman öteki insanlardan değişik, bam başka bir yaratıktı..."
Tolstoy’un onca sayfasında anlattığını Nazım bir kaç satırda aktarıveriyor bize:
İnsan öleceğini bile bile nasıl yaşar..?
Keyifli okumalar.. Kitapla kalın..