Yalnız kalan İvan İlyiç acıdan daha çok, en az onun kadar korkunç olan kederden inledi. Hep aynı şey, sonra yine aynı... Bitip tükenmek bilmeyen geceler ve gündüzler.
"Tepeye tırmandığımı sanırken yokuş aşağı gidiyormuşum. Gerçekte olan buymuş. Toplumun gözünde yükseliyordum ama yükseldiğim ölçüde de hayat ayağımın altından kayıyormuş...
Hadi bakalım şimdi de ölmeye hazır ol!"