İyi Geceler Öpücüğü
Nurdan Beşergilİyi Geceler Öpücüğü Posts
You can find İyi Geceler Öpücüğü books, İyi Geceler Öpücüğü quotes and quotes, İyi Geceler Öpücüğü authors, İyi Geceler Öpücüğü reviews and reviews on 1000Kitap.
Bir inanca göre, dünyada her şeyden sınırlı sayıda vardı; gökyüzüne sinen ve toprağın emdiği duygular, düşünceler, felaketler ve iyi şans, artmaz, azalmaz, ama dolaşırdı. Bazen çağırana, bazen hazır olana, bazen arayıp bulana gelirdi ve bazen de gelmesi için arayıp bulmaya hazır olanın çağırması gerekirdi.
İnsan, diğer herkesten önce kendine katlanmayı öğrenmeliydi...
İnsanlar yüzümden ne okuyordu, bilmiyordum.
İçimdeki kargaşayı ve o kargaşanın omuzlarımı nasıl çökerttiğini görüyorlar mıydı?
Hepimiz birbirimizi tanıyorduk ve bir yandan da hepimiz birbirimizin içinde kopan fırtınaların yabancısıydık.
Babamız başkalarının bizim hakkımızda düşündüğünü sandığımız her şeyin, aslında bizim kendimizle ilgili düşüncelerimiz olduğunu söylerdi.
Dertler bir kere içimize yerleşmeyegörsün, orada çoğalıyor, yayılıyor, güç ve önem kazanıp kendi iktidarını kuruyordu.
...her şey her an yer değiştirir ve bazen bazı şeyler, yoklukla yer değiştirir. Biz onların bittiğini sanırız ama onlar yokluğun geldiği yere gitmişlerdir ve orada varolmaya devam ederler.
Anlamanın yolu anlamayı istemekten geçse de bazen istekler anlayışa yol gösteremeyecek kadar dağınık olabiliyordu. Bazen anlamak istediğimizi sandıklarımızla aslında anlamak istediklerimiz arasında sarp bir uçurum olabiliyordu.
Ahlak, insana kendi kafasının içinde olup bitenlerden bile rahatsızlık duyabileceğini hatırlatan zalim bir hesap uzmanıydı.
...yaşamanın insanları değiştirdiğini, ama ne kadar değişirse değişsin insanın içinde hep aynı kalan bir yer olduğunu söyler.
Bu denge, dünyada yaşamanın aklımıza düşürdüğü birbirinin tam tersi olan düşünceler arasında kurmak zorunda olduğumuz dengedir.
Anlamanın yolu anlamayı istemekten geçse de, bazen istekler anlayışa yol gösteremeyecek kadar dağınık olabiliyordu.
İyi bir başlangıç, en baştan başlamayacağını bilen başlangıçtır.
“Yaprakların ucundan damladım, gökkuşağının altından geçtim, sabanla sürdüler, toprağa karıştım. Elime iğ battı; kan olup aktım. Renkler burnumun ucunda patladı, sesler başımı okşadı. Kumdan kaleler, camdan saraylar yaptım. Bakırı dövdüm, aynalar yaptım. Aynaları karşılıklı dizdim, karşısına geçtim. Aynalara baktıkça aynaların içine geçtim. Daha fazlasını istedim ve daha fazlasını aldım. Daha fazlası oldum. Hayran kaldım, nefesim kesildi. Boğazımı yakan ıslık gibi bir iç çekişle kendime geldim.”
Sayfa 65
Belki gözlerimden yaş akmayacaktı ama bundan böyle görmeyen gözümün olması gereken yerdeki boşluktan içime doğru kara, koyu bir hüzün damlayacak ve asla dinmeyecekti.
Sayfa 140 - Can YayınlarıKitabı okudu