Flannery O’Connor’ın öyle bir tarzı var ki, sizi kapalı alanlara kıstırıp boğmuyor fakat tam tersine açık, uçsuz bucaksız ve engin alanların ortasında tek başınıza ve tüm tehlikelere açık halde bırakıp adeta Afrika savanalarının ortasında tek başına kalan atalarımızın yaşadığı tedirginliği hissettiriyor.
Böyle bir ortamda kapınıza gelen bir çocuk dahi büyük bir kaygı sebebi. Öykünün içindekiler bu kaygıyı hissetmiyorlar fakat biz okuyucular olarak bunu daha en başında hissediyor ve kaçınılmaz kötü sonu, tam olarak bunun nasıl cereyan deceğini bilmesek de bekliyoruz. Bu adeta kaderden kaçamayış, bu toprakların laneti gibi bir durum.
O’Connor belki de bu kaderin bu topraklardaki inanılmaz cehaletin, dinsel yobazlığın, yabancı düşmanlığının ve ırkçılığın bir sonucu olduğunu, her zaman “benim” diyen insanların karşı karşıya kaldığı ilahi bir ceza olduğunu düşünüyordur.
