"Sözü ışık eden kandilim! Yanı başında kan var sevgili kandilim. Can diye bulduğum, sende budur. Budur suskunluğuna meylim. Sözün yere çalındığı günlerin, ışıklı dilli kandilim. Sen sus, kıpırdaştırdığın gölgeler konuşsun. Bildiğimiz o tek lisan var ya hani, karşılıklı susuştuğumuz, işte o lisan üzre anlatacaksın. Benim suskunluğum bittiğinde. Ben bittiğimde sen anlatacaksın. Yüz vatlık ampullere inat, sarı turuncu spotlara inat, bana bildiğin o yalın tek dille, bir fitilcik alevinle sen anlat. Dil cambazlığına gerek duymadan. O, senin ışığın. Ama benim suskunluğum bitince anlat."Muhterem Yüceyılmaz hayatın nabzını tutan kısa hikâyeleriyle yeniden aramızda. Hikâyeleri okurken kendinizi metroda, tramvayda gidiyor bulacaksınız. Veya Fatih Camiinin avlusunda güvercinlerle söyleşecek, yaşlı bir kadından kocakarı ilacı öğreneceksiniz. Yeni doğmuş bir bebeğin tren istasyonunda terk edilmişliğiyle ürpereceksiniz. Masum dileklerle işlenmiş bir cinayetin şahidi olmak da var bu okumalarda; türkülerin peşine takılarak kaybolmak da...
Kandil. Öyküler hayata ve günlük meselelere dair ama hiç de sıradan değil. Depdebeden ve gösterişten uzak bir kalemi var 
Muhterem Yüceyılmaz'ın, ama asla sıkıcı değil. Hani bazı filmler vardır durağan ilerler ama akılda kalıcı ve tatmin edicidirler. Tıpkı onlar gibi. Ve
