Halbuki ne onun nede benim suçumdu bu olanlar.
Suçlu ben miydim bunu ben bile bilmiyordum. Suçlu kim? Ama Valuja sen değildin. Biz değildik!
Ağlayarak gelmek istediğim Karak’dan acı dolu hatıralar ile yine ağlayarak ama içimden ağlayarak ayrılıyordum. Bir tek farkla, kalbim ve aklımı da alıp götürebiliyor muydum, burada kalan bir şeyler olacak mıydı, bunu ben de merak ediyordum…
Beden aynı kalsa da , ruhum ve kalbim artık eskisi gibi değildi. Bu, farkında olduğum tek hissimdi.
Bir sonun yeni başlangıcıydı Karak. Şimdi ise başlangıcın sonunu yaşattı bana ve yaşattığı hayatı ağır şekilde anılarıma eklemişti. Valuja ’sız bir hayatım olabilecek miydi artık, bunu ikimizde bilmiyorduk…
O gün, her şey çok sıcaktı çünkü!
