Karanlık Ada
Nick CutterSözler ve Alıntılar
Yetişkinler farklı şeylerden korkuyordu: işlerinden, ev taksitlerini ödeyememekten, "doğru kişilerle" vakit geçirmemekten, aşkı tadamadan ölmekten. Bir çocuğun kokularıyla - yatağın altında bekleyen palyaçolar, bodrumun karanlığında yaşayan kaygan yaratıklar ve yıldızların ötesinden gelen, yüz emici uzaylılar - kıyaslayınca sönük kalıyorlardı. Bu korkuları aşmaya yardımcı olacak 12 - adımlık rehberler ya da yardımlaşma grupları yoktu.
Ya da belki de vardı : adı da büyümekti.
Sayfa 345Kitabı okudu
Bazen bir şeyi önemsedikçe, ona daha çok zarar veriyoruz. Bilerek değil, anlatabiliyor muyum? Çok çaba gösterdiğimiz için sevdiğimiz şeylerin canını yakıyoruz.
Sayfa 391Kitabı okudu
Ve büyüyünce, aklınızın böyle şeylere inanmanıza olanak sağlayan esnekliğinden mahrum kalıyordunuz - fakat bu mahrumiyet onlarla baş edebilme yetisini de beraberinde götürüyordu. Ve yetişkinler kendilerini o esnekliğe ihtiyaç duydukları bir durumda bulduklarında...
Eh, ondan faydalanamıyorlardı. Böylece darmadağın oluyorlardı : korkudan delirebiliyor, panik atak, kalp krizi ve anevrizma geçirebiliyorlardı. Sebebi ne miydi? Olabilecek şeye bir türlü inanamamaları.
Çocukları farklı kılan buydu : her şeyin olabileceğine inanır ve olmasını beklerlerdi.
Sayfa 345Kitabı okudu
Ve sana şunu söyleyeyim, dostum, kayıp ölümden beter. Son birkaç sayfası yırtılmış bir kitap ya da son sahnesi olmayan bir film demek kayıp. Gerçekte ne olduğunu asla öğrenememek demek.
Sayfa 301 - Jeff JenksKitabı okudu
Yetişkinler kocakarı masallarına inanmazlardı. Yetişkinleri bir gün gelip de anneleri açıklanamaz bir şekilde düşüp bellerini kırmasın diye kaldırım taşlarının kenarlarına basmadan yürümeye çalışırken göremezdiniz. Yıldız kayarken dilek tutmazlardı : tutsalar da gözlerini kısarak kendilerini kaptıran çocuklar gibi olmazdı onlarınkisi. Karanlık bir odada aynaya bakarak üç kez "Kanlı Mary" dediği takdirde kötü, kana susamış bir yaratığı celb edeceğine inanan bir yetişkin bulamazdınız.
Sayfa 344Kitabı okudu
Ebeveynler kendilerini çocuklarının özünde iyi olduğuna inanmak zorunda hissederlerdi - sonuçta çocukları bir bakıma kendi yansımalarıydı.
Sayfa 255Kitabı okudu
İnsanoğlu kusursuz ve süregelen bir korku halinde hayatını sürdüremezdi, öyle değil mi? Deposuna su doldurulmuş bir araba gibi olduğu yerde kalır, aklı faaliyet göstermez ve kemikleri kaskatı kesilirdi. Sürekli sonu gelmeyen korku akıl çarpıtırdı ; beyinleri zorlar, kırılgan bir hale getirir ve parçalardı.
Sayfa 344Kitabı okudu