Düşünce özgürlüğünden yoksun olmak, düşündüğünü söyleyememek değil, hiç düşünmemiş olmaktır.
‘Her devrim önce kendi çocuklarını yer’ bu cümle eserin temel gerilim noktasına parmak basıyor. Müşteri ve çalışanlardan oluşan yaşlı kuşak ile kendilerini “ devrimin çocuğu” (Mahfuz 11) olarak niteleyen bir grup genç üniversite öğrencisi bu cümleye Mısır örneğinde olduğu gibi bu tür toplumların "geri kalmışlığın sürekliliği"ni neden yaşadığını tanımlıyor. Her ülkenin belli genç kuşaklarının kırılan hayallerini, yıkılan umutlarını, sarsılan güvenlerini, söndürülen coşkularını anlatıyor. Bütün Mısır'ı sembolize eden, Kahire çarşıları içinde kenarda kalmış, pek dikkat çekmeyen bir pasaj içinde yer alan hayali bir kafede geçen, oldukça sert eleştiri ve tespitlerinden oluşan okuması ayrı keyifli, zamanına tanık olması heyecan verici bir roman. 1952 Devrimi ile başlayarak, tarihe “Arap Sosyalizmi” ya da “Nasırcılık” şeklinde geçen gerçek bir zaman dilimini sona erdiren 1967 Haziran Savaşı'nı yaklaşık üç yıl öncesi ve sonrasıyla aktarıyor. Aynı mekanda gerçekleşen bir dizi olay, romanın dört kahramanın bakış açısından, yazarın izlenimleri ve düşünceleri ile kurgulanıyor. Çok etkileyici ve özlü bir anlatım. Leyla Tonguç Basmacı çevirisi ve Yeşim Ercan Aydın kapak tasarımıyla.
