Bazen kızsam da kimseden nefret etmeyi düşünmedim bile, bu yüzden içim rahat. Bazen tüm bu kızgınlığın verdiği hararetle bazen de sadece saf yalnız kalma isteği ile insanlardan kaçtım. Bir sese bile tahammül edemediğim zamanlar oldu. Bazı zamanlar da en ufak bir sese bile muhtaçtım. Ama sen... Her zaman yanımdaydın. Güldüğümde de ağladığımda da... Yaşadıklarımı uzun uzun anlatmaya niyetlendiğim zamanlarda o korkunç sessizliğin içinden bana uzanan o el de gürültünün içinde sessizliği tesis eden el de senindi...