Çocukken okuyamadığım kitapları maalesef şimdi okuyorum. Çocuk kitaplarını çok fazla seviyorum, hepsini okumak istiyorum. Öyle güzeller ki hepsi ve öyle çoklar ki... :') Ama "bir çocuk" olarak okumanın tadına asla varamayacağım. Bunun telafisi yok, can sıkıcı.
Kitaptaki son öykü şöyle bitiyor: "Sahi, o lapçınlara ne oldu acaba? Sonradan bunu anneme sormayı hiç akıl etmedim. Şimdi de soramam. Çünkü artık annem yok."
Kitabın son cümlesi, pat diye: "Çünkü artık annem yok." Sarsıcı bir cümle bence. Bir çocuk zihni bu cümleyi nasıl değerlendirir, çocuk okuduktan sonra ne hisseder merak ediyorum mesela.
"Önce kum üstüne çomakla çizilen kuru ağaç, hepimizin çabası ve beğenisiyle gerçekten göz kamaştırıcı bir görünüme bürünmüştü." Bu cümleyi sevdim, anlatmak istediği şey tatlıydı.
Kitapta geçen "aşık" diye bir oyun var. Koyunların ve keçilerin arka bacaklarında bulunan dört yüzlü kemikle oynanan bir oyun imiş. Bu kemiklere "aşık kemiği" deniyormuş. Aşık atmak deyimi de buradan geliyor olsa gerek. Çocuk kitaplarından bile öğreneceğimiz şeyler var hâlâ...
Bu kitapta beni çeken şey ise ismindeki "kırmızı" oldu.
