Yollar mı?
İşte ısrarla büyüyen bu uçurumlar.
Doğrulan ne ve de artık boğulan neydi?
Kentleri dövmeliyim yüreğimin örsünde.
Aşkla alev alev çoğalsın küllü yürek;
ben bu sessizliği büyütemem yüzümde!
Belki bir kış güneşiydin kim bilir,
Belki kimselerin uğramadığı bir güz çınarı;
Kalakaldın tenhalığa,
gölgesiz...
/ve şarkın kanayan bir gül gibi iner
savrulan sokaklarına ömrümün…/