Her şey daha kötüydü. O kadar kötüydü ki daha fazla nasıl kötü olabiliyordu günlerim bilemiyordum.
Keşke, sabah uyandığımda her şeyi unutmuş olsam.
Yaşadığım her şeyi...
Belki o zaman bir şansım olabilirdi.
Herkesinki gibi sıradan sorunlarla dolu bir hayatım vardı,
Ta ki o gün evi terk edene kadar.
Giderken yanımda ne telefonum, ne de bir kuruş param vardı... Nereye gittiğimi bilmiyordum.
Nereye gidebilirdim ki?
Bundan sonra hayatımın ne gibi bir felaketesürüklendiğini bilmiyordum.
Hangi uçurumun kıyısındaydım?
Hayatım nasıl olduğunu bile hatırlamadığım bir kazadan sonra alt üst olmuştu…
Aslında uzun bir süre hayatımı alt üst eden şeyin kaza olmadığından bile habersizdim.
Beni kaybolduğum karanlıktan kurtaran kişiyi bile hatırlamıyordum…
Her şey o sabah vücudumda daha önce hiç görmediğim dövmelerle uyandığımda başlamıştı.
Ya da bitmişti aslında.
