İmam Şafii Hazretleri'nin Asr suresiyle ilgili bir izahı vardır: "İnsanlar ziyandadır; iman edip salih amel işleyenler müstesna." İman edip salih amel işledin; bu sadece kendi gemini kurtarmandır. Gemisini kurtaran kaptan oldun. Ayetin devamında diyor ki: وَتَوَاصَوْا بِالْحَقِّ وَتَوَاصَوْا بِالصَّبْرِ "Birbirlerine hakki ve sabrı tavsiye edenler başkadır."
(Asr 3)
Kur'an okumanın farklı anlamları vardır. Dil ile okunur Kur'an; buna "Tilavet" denir. Fakat Kur'an bundan ibaret değildir. Akıl ile okunur Kur'an; buna "Tefekkür" denir. Kalp ile okunur; buna "Tefakkuh/Derin İdrak" denir; bu okuyuş duyguları yakalamak, duygu anaforlarının içerisine girmek, hissetmektir.
Ruhun gıdası müzik değil Kur’an’ı Kerim’dir. Yıllardır nesiller “Ruhun gıdası müziktir.” gibi hıleli sözlerle tuzaklar kuruldu ve insanların psikolıjisine sinsice saldırıldı. Yeryüzünde Asrı Saadet denen yüzyılda İnsanlar Kur’an ile ruhunu dinlendirip huzur buluyor ve öyle bir lezzet veriyor ki başka bir arayışa girmeye gerek kalmıyordu. Ancak şimdi müzik dinlemek ne ruhunuzu doyurabiliyor ne de karnınızı. Hatta Müzik daha çok acıktırıyor ve kendine bağımlı hale getirip insanı hastalıklı bir duruma sokuyor bunu yaparken de sinsice yapıyor farkında olamıyosun. Kur’an demişken: algılarımız kirletildiği için Kur’an’ın ne demek olduğunu tam olarak bilmiyor yada yanlış biliyoruz. Mesela en basiti eşi ve benzeri olmayan bir tarzda olmasıdır yani sanılanın aksine asla tam bir arapça değildir. Arapça olmasına rağmen arapçadan farklı ve kendine özgü benzersiz bir kelime ve gramer yapısına sahip. Hatta o kadar ki o dönemin en ünlü şairleri edebiyatçıları Ayetlerle tanıştıkları zaman sırf ayetlerin benzersiz oluşundan dolayı Allah’ın son elçisi olan Hz.Muhammed’e inanmış ve İslamiyete girmişlerdi.
Musibetlerle toplumu ibret ve tefekkür noktasına çekmek her risalet devrinde gördüğümüz bir sünnetullahtır. Her musibet bir elçidir:belalar, hastalıklar, sıkıntılar elçidir. Doğru okunursa birer ayettir. İnsanın özüne, fıtratına, ne kadar zayıf bir varlık olduğuna dikkat çeken ve insanın kendi kendini muhakeme etmesini sağlayan ibretlerdir.
Efendimiz "Kimin gayesi,tasası,derdi,misyonu hedefi Allah ise,ahiret ise Allah onun iki yakasını bir araya getirir.Ve onun kalbine öyle bir kanaat yerleştirir ki,herşeye karşı müstağni,ihtiyaçsız hisseder kendini.Asil gaye , asıl taşa ahiret olduğunda çileler hafifler,sıkıntılar hafifler.insan böyle katlanma gücünu ve sabrı elde eder.