Kusursuz Katil
Lewis PerdeuKusursuz Katil Gönderileri
Kusursuz Katil kitaplarını, Kusursuz Katil sözleri ve alıntılarını, Kusursuz Katil yazarlarını, Kusursuz Katil yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Zira bizler aslında hiçbir zaman kim olduğumuzu bilemeyiz. Çünkü şu an dediğimiz zaman diliminde dahi ya geçmişte kim olduğumuzu ya da gelecekte olacağımız kişi ile ilgili fantezilermizi düşünüyor oluruz. Gerek benim gerekse diğer uzmanların yürüttüğü araştırmalar bizim gerçekliği olay meydana geldikten yaklaşık saniyenin beşte biri kadar bir zaman sonra kavradığımızı gösteriyor. Bu da biz her ne kadar o anı düşündüğümüzü sansak da aslında her zaman geçmişe bakıyoruz anlamına gelir. Bizim algıladığımız gerçeklikle asıl gerçeklik de bu yüzden hiçbir zaman örtüşmez.
Sayfa 132
Sonsuzluk, güç, servet, ün, statü gibi kavramlar acının yanında hiçbir değer taşımazlardı. Acı tüm tutkuları siler, hepsini ezip geçerdi. Sonra, hafifleyip etkisini bir nebze de olsa azaltınca da kişiyi yaşamını neye adayacağını bilemez bir halde bırakırdı.
Camilla'dan önce, tıpkı bir ipi olmayan uçurtmaya benzerdim. Rüzgar beni alır, sürükler; bazen yükseklere çıkartır sonra da acımasızca yere çarpardı. Camilla benim uçurtmamın ipi olmuştu.
bir şey düşündüğümüzde, bunu zihnimizin bir köşesinde yaşar, o anı mimikleriyle, tüm dış çevresiyle sanki yeniden yaşar gibi oluruz, sonra da ölürüz.
o zaman bu anılar nereye gider? ruha bağlı mıdır onlar da? ya da sadece basit sinir hücreleri üzerinde dolaşıp duran ve yok olmaya yazgılı anlık fotoğraf karelerinden mi ibarettirler?
mezar taşları bana ölülerin sevgimiz oranında anılar aracılığıyla bizimle birlikte yaşamaya devam ettiklerini hatırlatıyordu.
ölüm yalnızca kendi ölümümüzü bize hatırlattığı için bizi derin hüzne boğmaz. ayrıca anılarımızda derin bir delik açarak kim olduğumuzu anlamamızı sağlayacak geçmişimize zarar verir. bu kayıplar yüzünden kendimizi yeniden tanımlamak zorunda kalırız.
burada çok fazla üzüntü vardı. her bir mezar kendi kaybını, acısını yansıtıyor, mezar taşlarının üzerindeki yazılar, mezardaki hayatlar giderek unutulurken, ağır ağır silikleşiyordu.
burada kalabalığın dışına ilişmiş, bir kağıdın ortasındaki leke gibi kalakalmıştım.
güneşe dönüp, başımı yukarı kaldırdım. ışığın ve sıcaklığın kışın bulutlandırıp kararttığı yüreğimi ve ruhumu kuşatmasını istiyordum adeta. ama hüzünlü bir biçimde bu hiçbir işe yaramadı.