Demek ki evet mezarlıktaki o sabah ölümcül olmuştu, hepimiz ölüm kapmıştık, mezarlık diyorsam da kilisede başlamıştı bu, tabut gelmiyordu ama cereyan yapıp soğuk geliyordu, hep birlikte vaftiz kurnasının civarında toplaşmıştık, Monnard gözlerimin önündedir hala, boyun atkısı... sonra ölünün başında nöbet bekleyen Mottard, son hıçkırıklar, sonra ağır aksak kızı, donmuş zavallı buruncuğu, annesinden kalan ince bir kaytanla boynuna asılı keçe bir manşona, taşvan mıydı yoksa, ellerini sokmuş, sonra tüm meclis üyeleri bir de Leventail'la yol bakıcımız, yakışık alır laflar etmeye çalışıyorduk, merhumenin meslek hayatını yadediyorduk, yirmi yıllık eğitim hayatı, zaman ne çabuk geçmiş, derken son görev herkese düştüğünden, cenaze alayı güruh halinde sökün ediyordu yeniden, nasıl bir itiş kakış görmek lazımdı, analar, babalar, meslektaşlar falan, yine başlayan bir akın, tabirimi mazur görün, yeniden kendi cenazelerinde bulunuyormuş gibi, ya da bugünküler tekrardan başka bir şey değilmiş gibi, bir yirmi yıl öncede zırıldamaya başlandığından artık susturamadığı son derece yavan bir duaya yine başlayan bir insan akını, tabut başında öyle bir duaya başlayacağız ki sonsuza kadar susturamayacaklar bizi.
Durmaksızın özel adları karıştıran, klasik anlamda romanla sorunu olan bir anlatıcı, konuşma dilinde yazılmış çok özel bir dua...
