Lənətə Gələnlər
Rövşən YerfiSözler ve Alıntılar
Gəzməyə qərib ölkə, ölməyə Vətən yaxşı”, nə qədər doğru fikir imiş,
Öz obasında, torpağında ölərsə onu xatırlayan olacaqdı, oğulları böyüyüb xatirəsini yaşadacaq, ata mülkünə sahiblik edəcəkdilər. Burda, yadlar içində isə
unudulacaqdı, uşaqları da onun yox, özgə
millətin oğullarına çevriləcəkdilər. Belə
günahlarla dolu həyatın belə də sonluğu
olmalı idi.
Ancaq, ağlı dərk edəni ürəyi qəbul etmirdi.
mənim kimi vətəni üçün darıxardı. Həmişə deyərdi ki, xalqını və torpağını qiymətləndirməyi bacarmayanlar, haqqı unudub təkcə cəmdəkləri üçün yaşayanlar Allah tərəfindən lənətlənmiş olurlar.
Uşaqlar üst-başlarını dəyişib, bağçadakı
meyvələrə girişdilər. Daim üzücü, cansıxıcı
görünən ev-eşik birdən-birə sanki, ətə-cana
dolmuş, yaraşıqlaşmışdı Çəməngülün
gözlərində:
- Allah sizə kömək olsun, gəlib evimi, canımı kimsəsizlikdən qurtardız!
- Qurban olum sizə, bu bədbəxtə iş tapın, bir yana çıxsın. Yazıqdı, ailəsi, balaları var.
Evdə Aynanın qınağından yorulan Əhməd
qaynanasının qarşısında and-aman edirdi:
- Xala, vallah-billah, dəfələrlə iş yeridemişəm, hərəsinə bir bəhanə edir, qulp qoyur. Canım üçün bunun işləməyə könlü, həvəsi yoxdur. İstəsə, baxmaz pisə, yaxşıya işləyər. Bir işə deyir pulu azdı, o birisinə deyir gücüm çatmaz, digərinin yeri uzaqdı.
“Ay balam, mən vəzifə istəmirəm ki, rüşvət
verəm, hamballığa da rüşvət?”